Met deze Latijnse naam voor ekster, een dier dat van alles eet, wordt verwezen naar een eetstoornis waarbij substanties die geen voeding zijn en die geen voedingswaarde hebben (bijvoorbeeld papier, stof, grond, haar) worden gegeten. Omdat tot een jaar of twee het passend bij de ontwikkeling is voor kinderen om verschillende dingen in de mond te stoppen en zo te ontdekken wat eetbaar is, wordt onder deze leeftijd de diagnose niet gesteld. Pica ontstaat vooral tijdens de kinderleeftijd, maar kan ook in de adolescentie of volwassenheid debuteren. Pica kan zich voordoen bij kinderen die zich verder normaal ontwikkelen, maar komt meestal voor binnen de context van een andere psychische stoornis of verstandelijke beperking, zeker als het debuteert of blijft voortbestaan na de kindertijd. Een enkele keer ontstaat pica tijdens de zwangerschap. Er wordt dan alleen geclassificeerd als de inname van niet voor consumptie bestemde stoffen (bijv. krijt) leidt tot mogelijke lichamelijke risico’s.

Naast een ontwikkelingsachterstand vormt verwaarlozing een risico op het ontwikkelen van pica. Pica kan, naast ontwikkelingsstoornissen en ASS, samengaan met vele andere psychiatrische problematiek.

In de differentiaal diagnostiek moet onderscheid gemaakt worden met de nagebootste stoornis en zelfbeschadigend gedrag in het kader van een persoonlijkheidsstoornis, waarbij mensen met opzet vreemde voorwerpen nuttigen met als doel somatische symptomen te veroorzaken.

De behandeling hangt mede af van de achterliggende oorzaak. Als een voedingsdeficiëntie meespeelt, moet deze natuurlijk gesuppleerd worden. Soms verdwijnt hiermee het pica gedrag. Hetzelfde geldt voor behandeling van comorbiditeit. Verder heeft gedragstherapie de voorkeur.