Dit proefschrift heeft ten doel: ten eerste, het beschrijven van delictkenmerken en recidivepatronen van 12-minners die tevoorschijn komen uit zelfrapportage en uit politieregistratie. Ten tweede is het doel te onderzoeken welke risico- en protectieve factoren in de kindertijd samenhangen met verschillen in vroeg startend delictgedrag. Ten derde is het doel te onderzoeken welke factoren samenhangen met recidive na een eerste delict in de kindertijd.

De inleiding van dit proefschrift vat de algemene literatuur samen op het gebied van vroeg startend delinquent gedrag: delinquent gedrag in de kindertijd (beneden de 12 jaar) wordt gezien als een van de belangrijkste risicofactoren voor het ontwikkelen van een ernstige en persistente criminele carrière (Loeber & Farrington, 2001; Moffitt, 1993; Snyder, 2001; Krohn, Thornberry, Rivera, & Le Blanc, 2001). Daarnaast hebben kinderen die delinquent gedrag vertonen een verhoogde kans op het ontwikkelen van psychiatrische stoornissen en problemen op sociaal en maatschappelijk gebied zowel in de kindertijd zelf en in de adolescentie, alsook uiteindelijk in de volwassenheid (Moffitt et al., 2002; Hofstra, van der Ende, Verhulst, 2002; Maughan & Rutter, 2001). Echter, niet álle kinderen die delinquent gedrag vertonen, zullen levenslang problemen hebben, laat staan dat ze allemaal zullen uitgroeien tot ernstige en persistente delinquenten (e.g., Krohn et al., 2001; Raine et al., 2005). Vandaar dat het noodzakelijk is inzicht te krijgen in het beloop van vroeg startend delinquent gedrag en de mogelijke voorspellers van persistentie. Dat zou het mogelijk maken de kinderen met het hoogste risico vroegtijdig te herkennen en hen passende interventies aan te bieden. Vroegtijdig ingrijpen biedt meer kansen omdat het antisociaal levenspatroon dan nog minder ingesleten is (Junger-Tas, 1996; Tremblay & Craig, 1997). Daarnaast kan het voorkómen dat deze kinderen een negatief rolmodel worden voor hun leeftijdgenoten (Moffitt, 1997). Het identificeren van deze risicokinderen is niet alleen nodig om de juiste interventie te kunnen bieden, maar ook om de kinderen die geen hoog risico lopen niet te belasten met onnodige ingrijpen, dat mogelijk een stigmatiserende werking hebben.

Tot dusver is er weinig onderzoek verricht waarin verschillende criminele carrières van vroeg startende delinquenten onderscheiden werden. Kennis over de ontwikkeling van antisociaal en delinquent gedrag bij kinderen is tot nu toe vooral gebaseerd op epidemiologisch onderzoek in de algemene bevolking. Hierbij werden vroeg startende delinquenten als één groep afgezet tegen andere jongeren terwijl niet naar verschillen binnen de vroeg startende groep is gekeken. Hierdoor is er wel veel kennis over factoren die voorspellend zijn voor een delinquente carrière in de algemene populatie, maar is nauwelijks onderzocht of deze factoren ook onderscheiden tussen kinderen die wel en niet recidiveren.

Hoewel ongeveer een derde van de kinderen wel eens antisociaal gedrag of delictgedrag heeft gepleegd is frequent en enstig antisociaal en delictgedrag zeldzaam onder kinderen (ongeveer 8%: Moffitt et al., 2002). Voor onderzoek in de algemene populatie naar vroeg startend, ernstig delinquent gedrag zouden derhalve grote groepen kinderen onderzocht moeten worden. Voor onderzoek naar verschillen binnen een reeds delinquente groep kinderen is het dus nodig om bij aanvang een voldoende grote hoog-risicogroep te selecteren.

Een bekende hoog-risicogroep bestaat uit kinderen beneden de 12 jaar die met de politie in aanraking is gekomen wegens delinquent gedrag (Snyder, 2001). Hoewel deze kinderen nog niet strafrechtelijk vervolgbaar zijn, kunnen zij wel door de politie geregistreerd worden. Deze doelgroep is met het oog op de preventietaak van de politie van maatschappelijk en praktisch belang. Voor het slagen van deze preventietaak is het noodzakelijk met name de kinderen met een verhoogd risico op recidive zo vroeg mogelijk te herkennen om ze een passende interventie te kunnen bieden. Hoewel een politieregistratie bij minder dan 1% van de kinderen uit de algemene populatie voorkomt, betreft dat jaarlijks nog steeds enkele duizenden kinderen. Tot dusver – zowel nationaal als internationaal – is er echter weinig bekend over kinderen beneden de 12 jaar die voor de eerste keer met de politie in aanraking zijn gekomen en is er dus weinig empirische kennis om politiebeleid op te baseren. Kinderen zijn in de meeste landen niet strafrechtelijk vervolgbaar en verschijnen daarom niet in de landelijke criminaliteitsstatistieken en onderzoeken. In ons land, waar de minimumleeftijd voor strafrechtelijke vervolgbaarheid 12 jaar is, wordt deze groep echter wel in lokale politiesystemen geregistreerd. Daardoor is onderzoek naar deze kinderen, hierna12-minners genaamd, mogelijk.