Dit proefschrift beschrijft een stapsgewijs proces voor de ontwikkeling, toepassing en evaluatie van een innovatieve behandeling voor angstgerelateerde schoolweigering.

Iedere jongere heeft wel eens een dag dat hij of zij niet naar school wil. Angstgerelateerde schoolweigering (hierna: schoolweigering) wordt gekenmerkt door: i) het feit dat een jongere het moeilijk vindt om regelmatig naar school te gaan; ii) de jongere thuis blijft als hij of zij niet op school is (d.w.z. de jongere verbergt het schoolverzuim niet voor de ouders); iii) internaliserende problematiek die verbonden is met het naar school gaan (vaak angst, soms in combinatie met stemmingsproblemen); iv) de afwezigheid van gedragsproblemen behalve verzet tegen het naar school ‘moeten’ gaan; en v) pogingen van ouders (nu of in het verleden) om hun kind naar school te krijgen. Vaak hebben schoolweigerende jongeren ook last van lichamelijke klachten als hoofdpijn, buikpijn en misselijkheid zonder dat hier een medische oorzaak voor te vinden is. Schoolweigering is anders dan een andere veelbesproken vorm van schoolverzuim: ‘spijbelen’. Spijbelen wordt namelijk gekenmerkt door een gebrek aan interesse en motivatie van de jongere om naar school te gaan. Ook gaat spijbelen vaak gepaard met antisociaal gedrag (zie verder Hoofdstuk 1 voor een volledige beschrijving van het begrip ‘schoolweigering’).