Dit proefschrift beschrijft onderzoeken die de psychometrische eigenschappen van de Nederlandstalige versie van de PCL:JV onderzoeken.

Psychopathie is een stoornis met zeer ernstige sociaal-maatschappelijke gevolgen, en wordt gekenmerkt door interpersoonlijke (oppervlakkige charme, egocentriciteit, pathologisch liegen, manipulatie), affectieve (oppervlakkige emoties, gebrek aan empathie, schuldgevoel of berouw) en gedragsmatige kenmerken (impulsiviteit, onverantwoordelijk gedrag, aanhoudende schending van sociale normen en verwachtingen; Cleckley, 1976; Hare, 1998; Wong & Hare, 2005). Volgens de DSM-IV (American Psychiatric Association, 1994) mag pas vanaf de leeftijd van 18 jaar een persoonlijkheidsstoornis gediagnosticeerd worden. Echter, zoals bij elke persoonlijkheidsstoornis, ontstaan kenmerken van psychopathie niet opeens in de jongvolwassenheid. Psychopathische trekken manifesteren en ontwikkelen zich al vroeg in de kindertijd en adolescentie (Forth & Burke, 1998; Forth, Kosson, & Hare, 2003). Dergelijke trekken dienen zo vroeg mogelijk geïdentificeerd te worden, want alleen dan is vroegtijdige interventie mogelijk (Forth, Hart, & Hare, 1990; Forth & Mailloux, 2000; Frick, Bodin, & Barry, 2000). Tegelijkertijd vereisen de negatieve connotaties die geassocieerd zijn met een diagnose psychopathie (zoals gevaarlijkheid, onbehandelbaarheid) dat diagnostische instrumenten voor de forensische praktijk aan hoge psychometrische standaarden voldoen (Petrila & Skeem, 2003; Skeem & Cauffman, 2003).