Kinderen in pleegzorg moeten wennen aan de nieuwe situatie. Zij voelen zich daarbij lang niet altijd veilig en prettig. De Pleegouder-Pleegkind Interventie (PPI) helpt jonge pleegkinderen uit de knel.

Jonge pleegkinderen vragen bijvoorbeeld weinig hulp bij stress, pijn of angst. Pleegouders herkennen dit gedrag vaak niet of ze onderschatten de betekenis. Ze veronderstellen dat de plaatsing goed verloopt. En dan voelt het kind zich niet begrepen. Zo kan een voedingsbodem ontstaan voor problemen in de toekomst: gedragsproblemen, emotionele problemen en lichamelijke problemen. Veel van die problemen kunnen we voorkomen door te werken aan een veilige gehechtheidsrelatie. Daarvoor is de Pleegouder Pleegkind Interventie (PPI)  ontwikkeld.

Het is van groot maatschappelijk belang om interventies te ontwikkelen waarmee we de kansen voor pleegkinderen kunnen verbeteren en problemen in hun latere leven kunnen voorkomen. Dit proefschrift beschrijft de uitkomst van het onderzoek naar de effectiviteit van de PPI.

Het onderzoek toont aan dat pleegouders die de PPI hebben gevolgd meer sensitief reageren op hun pleegkind, beter structuur bieden, en zich minder opdringen in het contact in vergelijking met pleegouders die een regulier programma volgden.  De pleegkinderen in de PPI groep reageren actiever op de pleegouder: ze geven meer respons en betrekken de pleegouder meer bij hun activiteiten.

De PPI blijkt zo te helpen om een goede relatie te laten ontstaan, wat op zijn beurt helpt om  hechtingsproblemen bij jonge pleegkinderen te voorkomen. De interventie is door het NJi erkend als theoretisch goed onderbouwd. De PPI is in 2015 verschenen in boekvorm met de titel: Preventieve Interventie voor Pleeg- en Adoptieouders, Nieuwe Ouder-Kind Relaties (bij: Bohn Stafleu van Loghum).