Dit proefschrift onderzoekt de effectiviteit van een sociaalcognitieve groepsbehandeling voor agressieve kinderen. Daarnaast onderzoekt dit proefschrift de vraag of het focussen op tekorten en vervormingen in sociaal cognitieve processen in plaats van focussen op alleen het aanleren van sociale vaardigheden het effect van de behandeling zou versterken.

De diagnostiek en behandeling van agressieve kinderen bezien vanuit een sociaal cognitief perspectief is het onderwerp van dit proefschrift. Ondanks de toename van agressie, criminaliteit en verwijzingen naar hulpverlenende instanties is de aandacht voor onderzoek naar diagnostiek en behandeling van agressieve kinderen verhoudingsgewijs klein. De noodzaak hiervoor is aangetoond in bijvoorbeeld, (a) longitudinale studies, die verbanden laten zien tussen agressief gedrag en een mislukte schoolcarrière, geringe populariteit onder leeftijdgenoten, tiener ouderschap, arrestaties, delinquentie en drugsgebruik, en (b) dat een derde tot de helft van de verwijzingen van kinderen naar instellingen voor geestelijke gezondheidszorg agressieproblematiek betreft. De geringe aandacht wordt mede bepaald door de complexiteit van de processen die het ontstaan en het in stand houden van de agressie bepalen.

Sociale vaardigheidstrainingen laten stabiele positieve effecten zien op het sociaal functioneren van sociaal incompetente kinderen. Een vermindering van agressief gedrag wordt echter niet voldoende waargenomen. Dit vormde een reden om specifieke aandacht te besteden aan de groepsbehandeling van agressieve kinderen. Door de opkomst van het sociaal informatie verwerkingsmodel van Dodge werd in een theoretisch fundament voor de behandeling van agressieve kinderen voorzien.