Op sommige vluchtelingen(kinderen) is de Dublin-verordening van toepassing. Dit is een internationale regeling die voorschrijft dat asielzoekers slechts in één land asiel mogen aanvragen. Een asielzoeker moet zijn procedure doorlopen in het land waar hij eerst is geregistreerd. EU-lidstaten hebben een systeem waardoor zij vingerafdrukken kunnen vergelijken om te achterhalen of de desbetreffende persoon al asiel heeft aangevraagd in andere lidstaten of onrechtmatig het grondgebied van de Europese Unie is binnen gekomen. Op 17 januari 2017 heeft de Raad van State uitspraak gedaan dat de leeftijd van een vreemdeling naar meerderjarig aangepast mag worden als de vreemdeling in (tenminste) één andere lidstaat als meerderjarig geregistreerd staat.

In het geval van een minderjarige is de lidstaat waar een gezinslid, familielid, broer of zus van de verzoeker verblijft verantwoordelijk voor het verzoek om internationale bescherming. Indien in meer dan één lidstaat gezinsleden, familieleden, broers of zussen van de verzoeker verblijven, wordt op basis van het belang van de minderjarige bepaald welke lidstaat verantwoordelijk is. In de tussentijd worden deze vluchtelingen opgevangen in een opvanggezin of COA-opvang. Voor alleenstaande kinderen heeft een Dublinprocedure gevolgen in de vorm van verhoogde stress en onzekerheid over het welzijn van (één van) de ouders en/of overige familieleden omdat ze niet weten in welke EU-lidstaat hun asielaanvraag wordt behandeld.