De diagnosticus heeft de aandacht niet alleen gericht op de beantwoording van de hulpvraag maar even zozeer op het opbouwen van een samenwerkingsrelatie met de ouders en het kind met het oog op een mogelijk te starten behandeling. De ouders kunnen zwaarbelast zijn en veel onmacht ervaren. Zij kunnen zich ook gestuurd voelen, andere zorgen hebben of denken dat ze de gedragsproblemen zelf aan moeten kunnen. Begrip voor hun gevoelens en overtuigingen, psycho-educatie en bereidheid om mee te denken in het oplossen van praktische problemen zijn nodig om een eventuele behandeling mogelijk te maken (Matthys, 2019). Ook voor het kind of de jongere is begrip nodig. Er is vaak sprake van onmacht samenhangend met niet optimaal werkende psychologische functies, bovendien gecompliceerd door tevens voorkomende andere typen problemen (Matthys, 2019). Psycho-educatie wordt vaak pas aan het einde van het diagnostisch proces aangeboden. Psycho-educatie kan echter deel uitmaken van het diagnostisch proces, helpen bij  het opbouwen van een samenwerkingsrelatie en bij het voorbereiden van de ouders en kinderen op een eventuele behandeling (Matthys, 2019). Hierbij kan van schriftelijk materiaal gebruik worden gemaakt (Matthys & Boersma, 2017).