Adolescenten met BPS vormen een groep met een hoge morbiditeit en een slechte prognose (Chanen & McCutcheon, 2013). Persoonlijkheidsstoornissen bij adolescenten voorspellen diverse negatieve ontwikkelingsuitkomsten, zoals falen op school (Johnson e.a., 2005), negatieve affecten, minder sociale steun, meer geldproblemen en meer gezondheidsproblemen in de volwassenheid (Chen e.a. 2006), problematische partnerrelaties (Daley e.a., 2006), angst-, stemmings- en middelenmisbruikstoornissen (Johnson e.a., 1999), drugsmisbruik en crisisopnames (Levy e.a., 1999). Hoewel uit longitudinaal onderzoek (Mc Lean Study of Adult Development) blijkt dat de diagnose BPS vaak in remissie gaat gedurende periodes in het leven, komt bij een aanzienlijke groep ook veelvuldig terugval voor. Bovendien blijft – zelfs bij symptoomremissie – het sociaal-maatschappelijk functioneren van volwassenen met BPS vaak minder goed, ook vergeleken met andere persoonlijkheidsstoornissen, bijvoorbeeld doordat ze geen betaald werk hebben (Zanarini e.a. 2012). Kortom: BPS tijdens de adolescentie voorspelt diverse negatieve uitkomsten en moeizaam sociaal-maatschappelijk herstel, ook al is er een duidelijke afname van de prevalentie van de diagnose op zich na intrede van de jongvolwassenheid.