DMDD staat voor Disruptive Mood Dysregulation Disorder, oftewel de disruptieve stemmingsdysregulatie stoornis. Het is een nieuwe classificatie in de DSM-5 die als volgt tot stand is gekomen:

Binnen de kinder- en jeugdwerkgroep van de DSM-5 is enige jaren geleden een voorstel gedaan voor een nieuwe classificatie namelijk de TDDD: Temper Dysregulation Disorder with Dysphoria. De werkgroep suggereerde dat kinderen met chronisch ernstig geïrriteerde stemming mogelijk de kinderen zijn met een zich ontwikkelende bipolaire stoornis.

Een belangrijke valkuil is echter dat irritatie een zeer algemeen symptoom is dat bij allerlei andere psychiatrische stoornissen zoals depressie, dysthymie, angststoornissen en ODD, voorkomt. Stringaris (2011) trok de parallel met koorts, een symptoom aanwezig bij allerlei verschillende ziektebeelden, van infecties tot maligniteiten, dus eerder een indicatie, dat er iets mis is, dan een specifiek symptoom. Dit TDDD-voorstel heeft het dan ook niet gehaald.

Of chronische irritatie, zoals gerapporteerd door ouders, een voorloper is van de bipolaire stoornis is bekeken in de epidemiologische samples van het Isle of Wight onderzoek (Pickles e.a., 2009) en het Dunedin onderzoek (Brotman e.a., 2006). Hieruit kwam naar voren dat chronische irritatie  een voorloper kan zijn van depressies en angststoornissen, maar nauwelijks van de bipolaire stoornis.

Besloten is om de groep chronisch geïrriteerde kinderen met ernstige driftbuien onder te brengen onder een  nieuwe classificatie, de Disruptive Mood Dysregulation Disorder (DMDD),  en deze classificatie toe te voegen aan de depressieve stoornissen.

Kinderen met DMDD hebben volgens de beschrijving ernstige en frequente temper tantrums die hun functioneren thuis, op school of met vriendjes belemmeren. De criteria waaraan voldaan moet worden om de classificatie van toepassing te laten zijn, zijn ruim opgesteld waardoor het risico bestaat op overinclusie en in het verlengde daarvan onnodige behandeling.

Veel kinderen zijn van tijd tot tijd geïrriteerd, ontregeld of humeurig. Ook het hebben van driftbuien hoort bij het opgroeien. Maar, zo benadrukte de DSM-5 werkgroep, als kinderen de meeste tijd geïrriteerd of boos zijn en zeer regelmatig driftbuien hebben die heftig zijn en lang duren, kan dit wijzen op een stemmingsstoornis zoals DMDD.

De criteria om te kunnen spreken van DMDD:

• ten minste drie maal per week ernstige driftbuien;
• bijna iedere dag een verdrietige, geïrriteerde of boze stemming;
• de driftbuien zijn niet passend bij het ontwikkelingsniveau van het kind cq de jongere.
• reacties zijn heftiger in duur en/of intensiteit dan verwacht;
• het kind is ten minste zes jaar oud;
• symptomen zijn begonnen voor het 10^e levensjaar;
• symptomen zijn minstens een jaar aanwezig;
• het kind heeft problemen met functioneren in meer dan een milieu (thuis, op school en/of met vrienden).

In de Verenigde Staten, in tegenstelling tot in Europa, is de huidige praktijk dat een deel van deze kinderen geclassificeerd worden met een bipolaire stoornis, ondanks het feit dat deze kinderen niet alle symptomen vertoonden die nodig zijn om deze classificatie te stellen. De bipolaire stoornis vallend onder het brede spectrum (Bipolar spectrum disorder) genoemd. Een consequentie hiervan is dat deze kinderen veelal (onterecht) neuroleptica als medicatie krijgen. In dat kader is de classificatie DMDD een vooruitgang.

Met name omdat onderzoek heeft aangetoond dat deze kinderen doorgaans geen bipolaire stoornis ontwikkelen, maar dat de kans groot is dat ze angst- en stemmingsproblemen ontwikkelen (Stringaris, 2011).

Het goed in kaart brengen van kinderen met zeer frequente driftbuien en chronische irritatie verbetert de gevoeligheid van het ontwikkelingsaspect van de DSM-5. Meer onderzoek is echter nodig om te kunnen bepalen waar dit symptomencluster toe leidt.