Opvoeden is nooit een gemakkelijke taak. Er zijn opvoedkundigen die ervan overtuigd zijn dat opvoeden in deze tijd – in deze maatschappij – moeilijker is dan vroeger. Kinderen ervaren meer uitdagingen en meer prikkels. Er worden soms sociale vaardigheden verwacht waar kinderen nog helemaal niet over beschikken. Ook moeten kinderen tegenwoordig steeds vroeger steeds meer keuzes maken. Voor een aantal kinderen zijn die keuzemogelijkheden er volop, andere kinderen hebben minder speelruimte. Maar kinderen zijn via de media en omgeving wel van alle mogelijkheden op de hoogte. Dat kan soms confronterend zijn. Daarnaast konden ouders voorheen nog putten uit de eigen opvoeding maar nu is dat een stuk lastiger.

Bovenstaande geldt voor het opvoeden in het algemeen. Nog moeilijker wordt het wanneer ouders een kind hebben dat zich afwijkend ontwikkelt en dat extra zorg nodig heeft. De opvoeding van zo’n kind vereist extra vaardigheden, extra inspanning en extra tijd, zonder dat dit altijd leidt tot het resultaat dat men verwacht of waarop men hoopt.
Vooral wanneer kinderen een blijvende psychische beperking blijken te hebben, komt dat vaak hard aan. Plannen die ouders met de rest van hun leven hadden, lijken opeens niet meer mogelijk. De kinderen leggen een flink beslag op hun leven. Kinderfeestjes, het schoolleven, de vakanties, alles wordt anders dan gedacht. Ouders raken voor hun gevoel afhankelijk van hulpverleners en instanties, die men eigenlijk liever buiten de deur had willen houden. Daarnaast krijgen ouders vaak te maken met een hoop regelwerk. Niet zelden raakt men daarin verstrikt.